Dnia 27 października 2021 r. w sprawie o sygnaturze III CZP 109/20 Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej podjął niezwykle istotną dla praktyki procesowej uchwałę, zgodnie z którą „Wykładnia prawa, która legła u podstaw rozstrzygnięcia w zakończonej prawomocnie sprawie, w której powód dochodził części świadczenia, nie jest objęta mocą wiążącą wyroku w innej sprawie o dalszą część tego świadczenia, pomiędzy tymi samymi stronami, w tym samym stanie faktycznym i prawnym, jeśli jest rażąco sprzeczna z prawem.”Uchwała została podjęta na skutek zapytania skierowanego do Sądu Najwyższego przez jeden z sądów okręgowych, który rozpoznawał apelację w sprawie przeciwko ubezpieczycielowi o zapłatę odszkodowania z tytułu ubezpieczenia OC przedsiębiorcy. Strona powodowa powołała się na wcześniej wydany, prawomocny wyrok zasądzający część świadczenia z tytułu tego samego zdarzenia.Sąd Najwyższy uznał jednak, że w sprawie między tymi samymi stronami o dalszą część tego samego roszczenia sąd może wydać zupełnie inne rozstrzygnięcie, jeżeli poprzednie orzeczenie narusza prawo. Takie stanowisko Sądu Najwyższego podważa zasadność wytaczania powództw częściowych „na próbę”, aby mniejszym kosztem uzyskać rozstrzygnięcie co do zasady roszczeń, co jest w praktyce często stosowane.