Dnia 30 czerwca 2020 r. w sprawie o sygnaturze III CZP 67/19 Sąd Najwyższy podjął uchwałę dotyczącą kar umownych zastrzeganych w umowach o roboty budowlane. Zgodnie z treścią uchwały Artykuł 483 § 1 k.c. nie wyłącza dopuszczalności zastrzeżenia kary umownej z tytułu braku zapłaty lub nieterminowej zapłaty wynagrodzenia należnego podwykonawcom lub dalszym podwykonawcom, o której mowa w art. 143d ust. 1 pkt 7 lit. a ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (tekst jedn. Dz.U. 2013 r., poz. 907 ze zm.).
Na gruncie przyjętej przez Sąd Najwyższy wykładni dopuszczalne jest więc zastrzeganie przez zamawiających obowiązki zapłaty przez wykonawcę kary umownej na wypadek opóźnienia w zapłacie należności na rzecz podwykonawców – pomimo tego, że kara taka dotyczy świadczenia pieniężnego.
Stosowanie powyższej zasady może przyczynić się do wzmocnienia dyscypliny płatniczej w zakresie umów o roboty budowalne realizowanych w reżimie zamówień publicznych i lepszej ochrony podwykonawców.