Dnia 17 listopada 2022 r. w sprawie o sygnaturze III PZP 2/21 Sąd Najwyższy podjął uchwałę, zgodnie z którą sąd rozpoznający sprawę może samodzielnie pominąć przepis ustawy, który uznaje za niezgody z Konstytucją RP i nie zastosować go, jeżeli przepis art. 59 ust 1. Ustawy o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym stoi na przeszkodzie skierowaniu do TK wniosku w trybie art. 193 Konstytucji RP. Dotyczy to w szczególności przypadku, gdy zachodzi potrzeba zastosowania do danego stanu faktycznego przepisu, który utracił już moc obowiązującą.
Uchwałę należy ocenić jako w całości trafną, a jednocześnie prowadzić ona musi do refleksji na temat zasadności, a także konstytucyjności regulacji zawartej w art. 59 ust 1. Ustawy o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w jej obecnym kształcie. Stosowanie przez sądy przepisów w dacie orzekania nieobowiązujących jest bowiem, na gruncie powszechnie przez ustawodawcę tworzonych regulacji intertemporalnych zjawiskiem codziennym. W konsekwencji sama utrata mocy obowiązującej przez zakwestionowany przepis nie powinna w żadnym razie wyłączać możliwości jego oceny przez Trybunał Konstytucyjny. Takie wyłącznie stanowi bowiem istotne ograniczenie kompetencji TK wynikających wprost z Konstytucji RP, a mających dla praw i obowiązków obywateli RP fundamentalne znaczenie.